بس که پاشیده زهم مثل گـلِ چیده تنت            می‌کـند گـریه به زخـم بـدنت پیـرهنت

کـثرت زخـم تو مانع ز شمارش گشته            بس که زخم آمده پیوسته به زخم بدنت

آیـه با تـیـغ نـوشـتـنـد به سـر تـا پـایت            نـقـطـه بـا تـیـر نهـادنـد به آیـات تـنـت

حـلـقه‌های زرهت چـشـمۀ خـونند همه            آب غسلت شده خون، خاک بیابان کفنت
آمدم از دو لب خشک تو خون پاک کنم            دیـدم از خـون گـلـو پر شده بابا دهنت
خجلم از تو علی جان که دم رفتن بود            العـطش با من دل سوخـته آخر سخنت
لالـۀ نـسـترنم! یاس امیدم! سخت است            که ببـیـنم چو گلِ ریخـته نقـش چـمنت
همه امیّد من این است که یک بار دگر            چشم خود باز کنی یک نگه افتد به مَنَت
رو به روی تو نهادم هـمه دیدند عـلی            که رخم لاله صفت سرخ شد از یاسمنت
شعـلـه‌هـای دل میثم زده آتـش هـمه را            آه او شعلۀ شمعی است به هر انجمنت